“I hold that governments are meant to be, and must remain, the servants of the citizens” (Nik diot gobernuak herritarren zerbitzura egon behar dutela, orain eta beti egon ere).
Winston Churchill
Gobernua erakunde politiko bat da (ikus erakundeei buruzko kapitulua). Estatu batez hitz egiten dugunean, gobernu propioa duen herri batez ari gara. Gobernua herriak dituen baliabide guztiak ondo erabiltzeko gai den taldea izango da, ondo kudeatzeko gai dena, herriaren beharrizan eta nahiei erantzuteko gai dena. Gobernuak estrategia bat diseinatu behar du: baliabideen eta helburuen egokitasun bat. Gobernuak jakin behar du zeintzuk diren bere herriak une oro dituen armarik egokienak eta noiz eta nola erabili behar diren.
Horretarako, lehenik, indarrak neurtu behar ditu. Norberak dituen indarrak eta beste herriek dituztenak neurtu eta alderatzea politikarien lana da, horiek ezagututa bideratuko baitira egoki herriak dituen baliabide eta indarrak momentu bakoitzean.
Politikarien lantaldeak, klase politikoak, hau da, gobernuak herritarren indarra bideratu behar du. Biak dira beharrezko, herria biziko bada: arraunlariak eta lemazaina, herria eta gobernua. Bata bestea osatzen dute.
Euskal Herrian herria badugu; bada maila espontaneo bat hizkuntzaren, identitatearen eta ohituren alde adierazten dena, baina maila kualifikatuago bat ere behar da. Klase politiko-intelektualak eman behar dio maila hori, eta horixe falta zaigu. Herriak badu indarra, baina indar hori maila politikora edo maila estrategikora eramateko gai den klase politikorik ez.
Huraxe da Euskal Herriak izan duen hutsunerik handiena. Herria beti izan da borrokarako prest, baina politikariek ez dute asmatu beren eginkizunean.
Politikaren arauak ondo ezagutzen eta aplikatzen dakien klase politikorik ez dugu. Herriak egin duen eta egiten duen lana egoki baliatzen dakien klase politikoa izango da gobernua, emaitza onak ekarriko dituena.
