Mikel Erauskin, Zarautz
Datorren urtean bostehun urte beteko dira gaztelar itsas espedizio batek munduari lehen aldiz bira eman zionetik. Hala errepikatuko digute etengabe Gaztelar Erresuma haren jarraipen naturala den Espainiar Erresumako instituzio guztiek.
Edozein kasutan, Elkano buru zuela amaitu zuen espedizio haren gorazarreak sortu du gurean harrabotsa. Eta sortuko duena! Tamalez.
Eta saiatuko naiz azaltzen zergatik diodan “tamalez”. Zein bertsio hobesten dudan, espainiar ofiziala edo bertako kritikoena, oso argi daukat. Baina kontua ez da hori.
Marketinaren munduan bada baieztapen oso ezagun bat, zeinaren arabera garrantzitsuena norberaz hitz egitea den eta ondo edo gaizki hitz egitea gutxienekoa den. Nago kasu honetan ere beste horrenbeste gertatzen delakoan: Elkanoren figuraz egingo duten kontakizunaren inguruan eztabaidetan katramilatzen bagara, haiek irabaziko dute, eta guk galdu. Partida horretan etxean jokatzen dute, guk baino milaka aldiz aurrekontu handiagoa dute, saria oso txikia litzateke, eta, gainera arbitroa euretakoa da. Partida hori aurrez galdua da.
Eta ez da hori okerrena. Datorren urtean bertan, bostehun urte beteko dira Amaiurko defendatzaileek amore eman behar izan zutenetik. Espainiako instituzioetan daudenek ez digute ezer esango horri buruz. Eta horrek beharko luke izan gure partida. Uste dut herri ikuspegi batetik begiratuta hutsaren hurrena dela Elkanoren kontua Amaiurkoarekin alderatuta.
Gure hitzak gureak dira, gure esku daude. Eta garrantzitsuena askotan ez da zer edo nola, ondo edo gaizki hitz egin. Baizik eta zertaz hitz egingo dugun.
